De Noorse bluesman Bjørn Berge heeft vuurwerk in zijn vingers, dat kunnen zijn grote schare fans die hem live zijn snaren zagen geselen enkel beamen. Niet voor niets draagt hij de bijnaam Stringmachine. Op zijn studio albums "Fretwork" (2009) en "Blackwood" (2011) leerden we hem tien jaar geleden ook kennen als een gevoelige singer-songwriter wiens woorden met zijn donkere kerkerstem nog meer diepgang kregen. Maar op zijn album met de veelzeggende titel "Mad Fingers Ball" is zijn virtuoos snarenwerk weer centraal. Na een hiatus van zes jaar bracht Berge in 2019 de studioplaat "Who Else?" uit. En nu anno 2021 na 12 studioalbums en twee Noorse Grammy Awards, brengt hij zijn nieuwe album "Heavy Gauge" uit. Het album bestaat uit negen originele nummers, zes daarvan met Bjorn alleen met zijn gitaar en drie nummers met zijn band. Alle nummers zijn zoals bij de voorganger geschreven door Berge zelf en Ellis Del Sol, een Amerikaan die in Noorwegen verblijft.

Voor onze lezers die deze Viking nog niet goed kennen.... als je niet verdwaald in de Noorse fjorden, kom je hem, als hij zich niet verstopt om te kunnen herbronnen, misschien wel in de omgeving van Haugesund, in de provincie Rogaland tegen. 'The guitar express from the North' Bjørn Berge is al zo’n vijfentwintig jaar met muziek bezig. Hij bracht in 1997 met producer / percussionist Jan Flaaten al een album (‘Berge / Flaaten’) uit en debuteerde een jaar later solo met een titelloos album. In 2001 won Berge de Spellemannprisen voor zijn album "Stringmachine" en in 2002 voor zijn album "Illustrated Man". In 2003 stond Berge tijdens Blues Peer op het podium, waar dat jaar Dave Edmunds en Solomon Burke als headliners op de affiche stonden. Met zijn negende studio album "Fretwork" uit 2009 bewees Berge door op de jazzy / folk toer te gaan, dat hij nog wat meer in zijn marge had dan stevige rock en akoestische blues. In 2014 en nog twee albums verder kwam hij opnieuw met een verrassing door Torbjørn Økland als gitarist te vervangen in de Noorse folk/rock band Vamp, die door Økland en Øyvind Staveland in 1990 opgericht werd. Na een onderbreking van zijn solocarrière van zes jaar kon je dus met Berge alle kanten uit, en verscheen het album "Who Else?", waarvan de opnames in 2014 startten en, die er na het beëindigen van de tour met de Vamp er dan ook uiteindelijk kwam. Op deze plaat liet Berge zich klinken als een rockband die de blues speelt, of andersom.

Ook al wordt Bjorn Berge op zijn nieuwe album "Heavy Gauge" dat via Blue Mood Records uitkwam, geflankeerd door hetzelfde discrete maar doeltreffende ritmische duo - bassist Kjetil Ulland en drummer Kim Christer Hylland - als op zijn voorganger "Who Else?", het is inderdaad het uitgeklede maar krachtige gevoel van zijn podiumoptredens - gesmeed over jaren van solo toeren -  dat we hier terugvinden. De opnames gebeurden in de ABC Studio’s in Etne, in zijn eigen Noorwegen en bij de eerste beluistering durven deze 9 composities op een zeer gewaagde, geniale manier de luisteraar  meteen al prikkelen. Met het openingsnummer kiest hij voor "The Wrangler Man" waarmee hij zijn visitekaartje voor het album afgeeft, want het is vooral zijn stem die de luisteraar bij zijn nekvel grijpt.

Twee nummers , "A Matter Of Time" en "Coliseum", met hun kakelverse wah-wah, ontlenen een subtiele reggae sound, die op zijn beurt doet denken aan John Butler en wat wijlen J.J. Cale er in zijn tijd mee deed. Ondeugend citeert hij de Motörhead-titel die hij in zijn podiumrepertoire opnam ("Ace Of Spades"), de stamper "I Got It Made" herschept de spookachtige en bewoonde sfeer die al dertig jaar elk publiek in zijn greep houdt, terwijl zijn virtuositeit even verbluffend is als altijd op adembenemende krachttoeren als het duizelingwekkende "Rip Off". Opvallend is de meest traditionele country blues, die we vinden in "Bound To Ramble" en "Stray Dog", herinnerend aan de historische meesters van het genre, en de andere, in de hedendaagse boogie-blues gebrachte , "Alone Again", slaagt Berge er opnieuw in om uit zijn twaalf akoestische snaren (afwisselend gehanteerd in slide en picking) een energie te halen die veel elektrische gitaarhelden maar moeilijk kunnen benaderen. Op het afsluitende "Bottle Floats" neemt zijn diepe, hese bariton accenten van Tom Waits aan, en zoals we gewoon zijn van Bjørn Berge blijft hij ook weer op dit ruim half uur durend nieuwe album zijn eigen visie op de blues trouw, en levert hij wederom een dynamisch en energiek album af dat zich een weg baant tussen blues, rock, Americana en country.